یک ناخلف از جد پاکش می سراید

می دانی از توشه فقط بارم گناه است 

جز راه های نور تو قلبم سیاه است

می خواهم اما من جسارت کرده باشم 

یک حسن تعلیلی برایت کرده باشم

این دل که لختی روشن و باقی سیاه است 

چون بر تنش رخت عزای راه راه است

وقتی که وصفت را یکی چون من بگوید 

حرف سیادت را یکی چون من بگوید

یا می روی زیر سوال و یا که اصلا   

سادات را کم می کنند از شهرت من

آقا ولی هم کار من از این گذشته   

هم حرمت تو بارها در هم شکسته

وقتی نمازت پیش پیغمبر شکستند    

دستان بسته بر قنوتت را که بستند

گویا مناجات قنوتت را شنیدند              

حتی شکایات قنوتت را شنیدند

وقتی که می گفتی خدایا خسته ام من    

از این همه صبر و مدارا خسته ام من

می گفتی و شاید صدایت غرق می شد       

 در این هیاهو ناله هایت غرق می شد

گفتی نصیبم گوشه ای خلوت بگردان         

چون معبد مریم و حتی بیت الاحزان

اشکت روان بود و لبت یکسر دعا بود           

 در عمق چشمت انتظاری از خدا بود

اما خدا پیش از دعایت منتظر بود              

تا لب گشودی او شتابان امر فرمود-

تا بیت الاحزانی برای تو بسازند                

نه بلکه زندانی برای تو بسازند

آمین که گفتی و دو چشمت را گشودی       

دیدی که کنج خلوتی تنها غنودی

دیگر کنار قبر پیغمبر نبودی                      

دیگر تو زیر سایه ی مادر نبودی

آنجا تو بودی و خدا بود و همین بس            

کارت دعا بود و دعا بود و همین بس

وقتی علی از پارسایان خطبه می خواند      

 آنان که از توصیفشان همام وا ماند

آن متقینی که بدن هاشان نحیف است       

 آنان که سرتاپایشان پاک و عفیف است

بر خطبه ی نابش قسم قصدش تو بودی       

بر نطق نایابش قسم قصدش تو بودی

آری تو که در سجده ات پیدا نبودی               

تنها عبایی بود و تو گویا نبودی

آری تو که بدکاره از تو با حیا شد              

 آمد خیانت کرده باشد مبتلا شد

در سجده بودی آمد و یکسر ندا داد-           

 تا بشکنی اما خودش در سجده افتاد

می خواهم اینجا بدعتی کاذب گذارم           

پایان مصرع سجده ی واجب گذارم

شاید در این سجده کسی از خود جدا شد     

شاید کسی از بین ما هم مبتلا شد

مایی که بی لطف شما بیچاره هستیم      

 آقا مگر ما کم تر از بدکاره هستیم؟

گرچه نمک خورده نمکدان را شکستیم      

 با خورده های این نمکدان عهد بستیم

هرچند خاکستر دگر دودی ندارد                

گرچه پشیمانی دگر سودی ندارد

با تو ولی ضرب المثل ها فرق دارد            

زیرا که با تو رسم دنیا فرق دارد

دنیا همیشه آتشش پر بوده از ما               

از ما عروسک های بازیگوش دنیا

چون روز اول با مرامش طی نکردیم          

اکنون اسیر حسرتی خاموش و سردیم

اما شما در رسمتان حسرت امید است      

خاموش نه، بلکه سحرگاهی سپید است

صبحی که گویا قبل از آن اصلا نبودیم         

 بودیم اما «دیگری» این «من» نبودیم

شب ها گذشت و همچنان کابوس دیدیم      

اینک به صبح روشن حسرت رسیدیم

با کظم غیظت از شبم صرفنظر کن             

شب های ما را با نگاه خود سحر کن

این ناخلف را بار دیگر هم پدر باش           

بخشنده بودی باز هم بخشنده تر باش!