پيام
+
با امام باقر (ع) همسفر بوديم. هر بار که در مسير سوار و پياده مي‌شديم امام با من طوري سلام و احوال‌پرسي مي‌کرد و دست مي‌داد که انگار مدتهاست مرا نديده!
گفتم: هيچ کس چنين کارهايي که شما مي‌کني نمي‌کند. يک بارش هم براي ما زياد است!
فرمود: مگر ثواب دست دادن را نمي‌داني؟
وقتي دو مؤمن با هم روبرو مي‌شوند و به هم دست مي‌دهند، گناهانشان مثل برگ از درخت مي‌ريزد و خدا هواي آنها را دارد تا از هم جدا شوند.
♥ ح. بالايي
91/7/15
ا.سادات.هاشمي
اصول کافي/ ج 2/ ص 179
محمد_عابديني
*برگزيده شد*