محمّد (ص) مي­ آيد؛ با مكتب عدالت و محبّت و سخاوت؛ با شعار برادري و برابري و صلح. مي­ آيد تا انسان خسته از جهل و تعصّب و نابرابري را در بهشت حكومتي مهمان كند كه سياه و سفيد، زن و مرد، فقير و غني را يکي مي‎داند.

مي­ آيد تا به بشريّت مهر بورزد، علم ببخشد؛ اوج ببخشد؛ و دستش را به آسمان برساند.

مي­ آيد تا شراب خرما و انگور را با شراباً طهورا، جنگ­ هاي قبيله­ اي را با جهاد في سبيل الله و قتل و مرگ را با شهادت، معاوضه كند.

مي­ آيد تا بشريّت طعم اوج را بچشد.

و هفدهم ربيع الاوّل روز تكامل است. روزي كه مصطفاي خدا طلوع كرد تا دين خدا را بياورد و صادق آل محمّد (ع) طلوع كرد تا دانشگاهي بنا كند به وسعت چندين قرن و دين خدا را در دانشگاه جعفري تدريس كند و تعليم دهد و گسترش بخشد. چندين هزار شاگرد در مسجد، پيش رويش زانو بزنند و بپرسند و بشنوند، نور علم او را به كتابت درآورند و قرن­ ها منتشر سازند.

هفدهم ربيع الاوّل روز تكامل است. روز اوج است. روز دانش­ هاي آسماني است. روز علم‎هاي لدنّي است. من هم از اين زلال، سهمي مي­ خواهم.

يارسول الله! يابن رسول الله! اين كاسه­ هاي گدايي، دستان خالي ماست. ما را از آستان لطفتان نصيبي نيست؟


ميلاد انوار الهي مبارکتان.