گفته‏اند: ملاک موفقیت برنامه‏ریزی است!
من نیز تصمیم بر برنامه‏ریزی گرفتم.
الان ساعت 00/1 بامداد است.
خب (اصولا نمی‏دانم چرا عادتم بر این است که ابتدای کلامم این کلمه را به کار ببرم، خصوصاً اول برنامه‏ریزی‏ها)
الان که دیر است و باید تا ساعت 00/6 بخوابی.
بعد از انجام کار‏های روزانه(نماز و صبحانه و ...) تا ساعت 00/7 فلان درس، تا 00/8 بهمان درس، تا 00/9 این یکی درس، تا 00/10 اون یکی درس و الی آخر. نه، ببخشید، الی ظهر.
خب به تطبیق این بخش از برنامه می‏رسیم:
ساعت را روی 00/6 کوک می‏کنم. (مجازاً می‏گویم کوک ساعت، منظور همان موبایلی است که به آسانی خاموشش می‏کنیم و به خواب نسبتاً ناز ادامه می‏دهیم!)
می‏خوابم.
در کنار چشمم احساس سوزش می‏کنم.
بله! درست است.
گرفتار همان جاندار موذی شدم که دارای لنگ‏هایی دراز است و با نیش خود تپه‏هایی قرمز رنگ بر روی بدن ایجاد می‏کند.
بی‏خیال می‏شوم و دوباره می‏خوابم.
روی دستم احساس سوزش می‏کنم.
بله! درست است.
(بی‏زحمت 5 خط بالاتر را دوباره بخوانید.)
بلند می‏شوم و به قصد کشتنش چراغ را روشن می‏کنم ولی نمی‏یابمش.
دوباره بی‏خیال می‏شوم و می‏خوابم.
و این قصه تا ساعت 30/3 ادامه می‏یابد.
مرتباً چراغ روشن و خاموش می‏شود و هم‏اکنون در تمامی دست وصورتم احساس سوزش می‏کنم.
این بار تعقیبش می‏کنم.
موفق به کشتنش نمی‏شوم، ولی به خروجش از اتاق قانع می‏شوم.
می‏خوابم.
صبح:
خب! (بی‏زحمت خط چهارم متن را دوباره  بخوانید.)
یادت هست شب آن قدر اذیت شدی؟
پس بگیر بخواب.
ساعت 30/9 با صدای بلند تلویزیون بیدار می‏شوم.
وای! دیر شد!
صبحانه و بکوب درس.
تسلیم نشو. دوباره برنامه‏ریزی کن.
خب! (باز هم بی‏زحمت)
بعد از انجام کارهای روزانه تا ساعت 00/3 فلان درس، تا 00/4 بهمان درس، تا 00/5 این یکی درس، تا 00/6 اون یکی درس، تا 00/7 حمام تا 00/8 فلان مطالعه و الی اخر.
خب می‏رویم سراغ تطبیق:
ناهار میل می‏فرمایم.
حالا نوبت درس است.
جزوه را در دست می‏گیرم.
مقداری می‏خوانم.
از نشستن خسته می‏شوم.
دراز می‏کشم.
مقداری می‏خوانم.
آرام آرام چشم‏ها بسته می‏شود.
و می‏خوابم!
ساعت 30/4 از صدای اس‏ام‏اس بیدار می‏شوم.
وای دیر شد!
یک لیوان چای و بکوب درس.
ساعت 00/7 به سمت حمام راه می‏افتم.
ناگهان ندایی از سمت آشپزخانه به گوش می‏رسد:
اگر می‏خواهی لباس‏ها را بشویی اول لباس‏های پدرت را بشوی!
هم‏اکنون ساعت 30/8 است وهنوز شستشوی لبا‏س‏ها به اتمام‏ نرسیده.
تسلیم نشو. دوباره برنامه‏ریزی کن.
این بار هنوز کلمه‏ی خب از دهانم بیرون نیامده ندا می‏آید:
مهمان داریم!
اجماعاً صلوات!!!

 نوشته شده توسط انسیه سادات هاشمی در دوشنبه 87/3/27 و ساعت 9:57 عصر | نظرات دیگران()

مامان! یه قفل واسه ساکم بده.
مامان! یه کم قند بده.
مامان! نخ و سوزن.
مامان! راستی گفتن پودر لباسشویی هم بیارید. فکر کنم چون گرون شده دیگه خودشون نمیدن.
مامان یادت نره ساعت 30/3 بیدارم کنیا! اگه به موقع نرم سرباز فراری محسوب می شم!
عشقی برای معشوق ام(http://onebyone.blogfa.com/) بالاخره رفت سربازی. اگه دوباره برنگرده!
بدبختی‏ام افتاده همین بغل(پرندک). حالا هر پنج‏شنبه جمعه مرخصی می‏گیره، میاد خونه خراب میشه رو سرمون.
عمراً بنویسم دلم واسش تنگ می‏شه.
دعای مستجابم(http://doayemostajab.blogfa.com) که نوشته اشتباه کرده!
پس فردا میاد همینو سیو می‏کنه، هر وقت کم آورد سیویاتشو به رُخِت می‏کشه.
از این بنی‏بشر هیچی بعید نیست!
اصلا هر سوژه‏ای که قابلیت سیو کردن داشته باشه نباید دست مردم بدی -----> اینم نتیجه‏ی اخلاقی این پست!!!

 نوشته شده توسط انسیه سادات هاشمی در شنبه 87/3/25 و ساعت 8:26 عصر | نظرات دیگران()

بخشی از وصیت نامه امام خمینی:
اینجانب‌ هیچ‌ گاه‌ نگفته‌ و نمی‌گویم‌ که‌ امروز در این‌ جمهوری‌ به‌ اسلام‌ بزرگ‌ با همه ی  ابعادش‌ عمل‌ می‌شود و اشخاصی‌ از روی‌ جهالت‌ و عقده‌ و بی‌انضباطی‌ برخلاف‌ مقررات‌ اسلام‌ عمل‌ نمی‌کنند؛ لکن‌ عرض‌ می‌کنم‌ که‌ قوه ی مقننه‌ و قضاییه‌ و اجراییه‌ با زحمات‌ جانفرسا کوشش‌ در اسلامی‌ کردن‌ این‌ کشور می‌کنند و ملتِ دهها میلیونی‌ نیز طرفدار و مددکار آنان‌ هستند؛ و اگر این‌ اقلیت‌ اشکالتراش‌ و کارشکن‌ به‌ کمک‌ بشتابند، تحقق‌ این‌ آمال‌ آسانتر و سریعتر خواهد بود. و اگر خدای‌ نخواسته‌ اینان‌ به‌ خود نیایند، چون‌ توده ی ‌ میلیونی‌ بیدار شده‌ و متوجه‌ مسائل‌ است‌ و در صحنه‌ حاضر است‌، آمال‌ انسانی‌ ـ اسلامی‌ به‌ خواست‌ خداوند متعال‌ جامه ی عمل‌ به‌ طور چشمگیر خواهد پوشید و کجروان‌ و اشکالتراشان‌ در مقابل‌ این‌ سیل‌ خروشان‌ نخواهند توانست‌ مقاومت‌ کنند.

حالا هی گیر بدین!
غذای مامانش شور میشه میگه تو این مملکت یه غذا نمیشه خورد.
دوشاخه ی (سه شاخه) تلفنو میزنه تو پریز برق فیوز می پره، میگه این مملکت یه برق درست و حسابی ام نداره.
می خوای قر بزنی پاشو برو بیرون.
برو خارج.
برو افغانستان حال کن!
چه میدونم. اَه...

 نوشته شده توسط انسیه سادات هاشمی در چهارشنبه 87/3/22 و ساعت 9:32 صبح | نظرات دیگران()