هی با خودم فکر می‏کردم که برم اعتکاف و یه توبه درست و حسابی کنم.

بعد گفتم نکنه اعتکاف تموم شه و روز از نو روزی از نو!

تو همین حس و حال به خودم اینجوری دری وری گفتم:

یک لحظه به توبه توبه می‏ریزی اشک

یک ثانیه بعد، توبه‏ها از دم کشک

شوخی شوخی، با خدا هم شوخی؟!

دستت به گناه، بند و اشکت دم مشک؟!

 نوشته شده توسط انسیه سادات هاشمی در جمعه 87/4/21 و ساعت 11:39 عصر | نظرات دیگران()

آخه واسه چی باید واسه‏ی این سنیای فلسطینی هی سنگ پست کنیم؟
مگه اونا چه هیزم خشک و مرغوبی به ما هدیه دادن که ما واسه‏ی گرم کردنشون آتیش روشن کنیم و آخرش بد و بیراه بشنویم؟!
مگه زورمون کردن نمکای دستمونو بپاشیم رو زخم بقیه که آخرش بیایم بگیم بشکنه این دست که نمک نداره؟
ای بابا، عجب بدبختیه‏ها...
حالا اینا رو بی خیال. اینو داشته باش:(تکراریه ها ولی بد نیس یادآوری شه! اگه حوصله نداشتین فقط دو خط آخرو بخونین شاید مطلبو گرفتین!)

شب بود و هوا بارانی و مرطوب. امام صادق، تنها و بی‏خبر از همه‏ی کسان خویش، از تاریکی شب و خلوت کوچه استفاده کرده از خانه بیرون آمد و به طرف ظله بنی ساعده روانه شد. ازقضا معلی بن خنیس که از اصحاب و یاران نزدیک امام بود و ضمنا ناظر خرج منزل امام هم بود متوجه بیرون شدن امام از خانه شد. پیش خود گفت امام را در این تاریکی تنها نگذارم. با چند قدم فاصله که فقط شبح امام را در آن تاریکی می‏دید آهسته به دنبال امام روان شد.
همین‏طور که آهسته به دنبال امام می‏رفت ناگهان متوجه شد مثل اینکه چیزی از دوش امام به زمین افتاد و روی زمین ریخت، و آهسته صدای امام را شنید که فرمود: خدایا این را به ما برگردان.
در این وقت معلی جلو رفت و سلام کرد. امام از صدای معلی او را شناخت و فرمود:
_ تو معلی هستی؟
_ بلی معلی هستم.
بعد از آنکه جواب امام را داد، دقت کرد ببیند که چه چیز بود که به زمین افتاد،دید مقداری نان در روی زمین ریخته است.
امام: اینها را از روی زمین جمع کن و به من بده.
معلی تدریجا نان‏ها را از روی زمین جمع کرد و به دست امام داد. انبان بزرگی از نان بود که یک نفر به سختی می‏توانست آن را به دوش بکشد.
معلی: اجازه بده این را من به دوش بگیرم.
امام: خیر لازم نیست. خودم به این کار از تو سزاوارترم.
امام نانها را به دوش کشید و دو نفری راه افتادند تا به ظله بنی ساعده رسیدند. آنجا مجمع فقرا و ضعفا بود. کسانی که از خود خانه و مأوایی نداشتند در آنجا به سر می‏بردند. همه خواب بودند و یک نفر هم بیدار نبود. امام نانها را، یکی یکی و دو تا دو تا، درزیر جامه‏ی فرد فرد گذاشت و احدی را فروگذار نکرد و عازم برگشتن شد.
معلی: اینها که تو در این دل شب برایشان نان آوردی شیعه‏اند و معتقد به امامت هستند؟
_ نه، اینها معتقد به امامت نیستند، اگر معتقد به امامت بودند نمک هم می‏آوردم.
--------------------------------------------
پ1: اینو به زبون مزخرف خودم ننوشتم. مستقیم از کتاب داستان راستان نقل کردم

پ2: بازم کوتاه نمیاین؟ سنگ پا قزوینه؟ بابا امام خودمونه، بازم رو حرفش حرف میزنین؟ عجبااااا

 پ3: ما که نون و نمکمونو بشون ندادیم، اینی که ما میدیم به اندازه‏ی نون امام هم نمیشه.

 نوشته شده توسط انسیه سادات هاشمی در سه شنبه 87/4/18 و ساعت 1:56 صبح | نظرات دیگران()

کلاس لمعه/ احکام حج/ کفارات

استاد:

این کفاره دارد.

آن کفاره دارد.

این یکی کفاره ندارد، فقط گناه کرده!

بغل دستی سرش را پایین می اندازد...

با زمزمه ای  پر از آه می گوید: فقط گناه کرده؟!!!

 نوشته شده توسط انسیه سادات هاشمی در سه شنبه 87/4/11 و ساعت 7:31 عصر | نظرات دیگران()